NAJBLIŻSZE SPOTKANIE !
Jesteśmy młodą wspólnotą rodzin katolickich, gromadzących się przy naszej parafii od października 2013 roku.
Wspólnotę tworzą małżeństwa oraz małżeństwa z dziećmi, które pragną razem zaangażować się w życie kontemplacyjne i apostolskie w Kościele Katolickim.
Wszyscy członkowie naszej wspólnoty uznają się wspólnie za braci i siostry w Chrystusie, jako obdarzeni tym samym powołaniem do świętości i głoszenia Ewangelii.
Spotykamy się dwa razy w miesiącu:
-
Na wspólnej Eucharystii i Adoracji
-
Na spotkaniach formacyjnych poświęconych przeżywaniu wiary w małżeństwie i rodzinie.
Nasza wspólnota otwarta jest na dar jakim są dzieci, dlatego dzieci biorą czynny udział w spotkaniach w specjalnych grupach dziecięcych.
Czym jest wspólnota ?
Trójca Przenajświętsza jest wspólnotą, dlatego w nas jako stworzonych na obraz i podobieństwo Boże wpisana jest potrzeba wspólnotowości – tworzenia bliskich więzi osobowych opartych na wzajemnej miłości. Rozwój duchowy to przede wszystkim rozwój w miłowaniu, nie da się wzrastać duchowo w izolacji, do tego potrzebna jest wspólnota.
Wspólnota chrześcijańska to środowisko osób zgromadzonych wokół Jezusa Chrystusa, które pragną żyć Jego Słowem, wspierają i ubogacają się wzajemnie. Dla każdego z nas bardzo ważne jest trwanie w środowisku osób, które chcą żyć w przyjaźni z Bogiem i w posłuszeństwie Jego woli. Wspólnota jest szkołą miłości. Tu uczymy się akceptować ludzi takimi, jacy są, przebaczać im, troszczyć się o siebie nawzajem, ubogacać się i obdarowywać. Dzięki poznawaniu Bożego działania w życiu innych wzrasta nasza wiara.
1. Jezus w centrum
2. Modlitwa
Wspólnota nie jest celem sama w sobie. To Chrystus ma być w centrum naszych spotkań, modlitwy. Bez skupienia na Nim grupa staje się klubem, towarzystwem wzajemnej adoracji.
Gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich (Mt 18,20).
3. Nauka Apostołów
Wspólnota jest budowana przez Słowo Boże, dlatego powinno ono zajmować właściwe miejsce w życiu wspólnoty i każdego z jej członków. Miarą naszego uduchowienia jest życie Słowem Bożym na co dzień, a nie entuzjazm, emocje, niezwykłe przeżycia czy charyzmaty.
Grupa i jej członkowie powinni żyć sprawami Kościoła – w jedności z hierarchią, w posłuszeństwie papieżowi, biskupowi, proboszczowi. Wobec innych wspólnot czy ruchów w Kościele grupę powinna charakteryzować miłość, pokora i gotowość do współpracy.
6. Wspólnota dóbr i serc
Jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących. Żaden nie nazywał swoim tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne. (…)
(Dz 4,32-36).
W prawdziwej wspólnocie ludzie nie tylko się modlą, śpiewają i klaszczą, lecz także troszczą się o siebie nawzajem. Pomagają sobie i duchowo, i materialnie.
Nasza więź z Panem realizuje się przez modlitwę. Jakość wspólnoty zależy od modlitwy, a nasz udział w modlitwie wspólnoty zależy w dużym stopniu od naszej modlitwy osobistej. Ważna jest regularna modlitwa za wspólnotę – za wszystkich członków, a zwłaszcza za odpowiedzialnych i animatorów, ale też modlitwa wstawiennicza za tych, którzy mają jakieś problemy. Wyjątkowe miejsce zajmuje modlitwa uwielbienia: Wielbili Boga, a cały lud odnosił się do nich życzliwie. Pan zaś przymnażał im codziennie tych, którzy dostępowali zbawienia (Dz 2,47).
4. Eucharystia
W Eucharystii spotykamypełnię miłości Chrystusa – Jezus nas nią napełnia i jej uczy.
5. Znaki, cuda, otwarcie na charyzmaty
Wiele znaków i cudów działo się przez ręce Apostołów wśród ludu (Dz 2,12).
Charyzmaty, uzdrowienia, wyzwolenia spod działania złego były częścią normalnego życia pierwszych wspólnot chrześcijańskich. Dziś Jezus jest nie mniej potężny i może czynić to samo. Znaki i cuda mają miejsce tam, gdzie ludzie modlą się z miłością i ufnością.
7. Świadectwo
z mocą
Do mocy świadectwa z pewnością przyczyniały się charyzmaty, znaki i cuda, ale przede wszystkim postawa życiowa członków pierwszych wspólnot chrześcijańskich. Napełnienie Duchem Świętym przemienia Apostołów, budząc w nich heroiczną odwagę i ofiarną miłość.Tak samo powinno być z nami.
Pierwsza wspólnota wzorem dla nas
Trwali oni w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach. Bojaźń ogarniała każdego, gdyż Apostołowie czynili wiele znaków i cudów. Ci wszyscy, co uwierzyli, przebywali razem i wszystko mieli wspólne. Sprzedawali majątki i dobra i rozdzielali je każdemu według potrzeby. Codziennie trwali jednomyślnie w świątyni, a łamiąc chleb po domach, przyjmowali posiłek z radością i prostotą serca. Wielbili Boga, a cały lud odnosił się do nich życzliwie. Pan zaś przymnażał im codziennie tych, którzy dostępowali zbawienia
(Dz 2,42-47)
Dekalog Dzielenia
-
Każde spotkanie warto rozpocząć i zakończyć wspólną modlitwą, wzywając opieki i wstawiennictwa Maryi, która najpełniej otwiera nas na działanie Ducha Świętego i miłującą obecność Boga. Staraj się podczas spotkania zawierzać jego owoce Maryi.
-
Nie zapominaj, że spotkanie ma być formą wspólnej medytacji, spojrzenia na swoje życie w świetle podanych treści duchowych, w obecności Boga oraz braci i sióstr, aby odkryć działanie miłosierdzia Bożego.
-
Zabiegaj o atmosferę wyciszenia, skupienia, dyskrecji i otwartości.
-
Nie narzucaj innym własnego sposobu myślenia, przeżywania, reagowania, światopoglądu.
-
Wystrzegaj się postawy doradcy, nie miej ambicji rozwiązywania komuś jego problemów czy wyjaśniania zagadnień teologicznych i moralnych.
-
Unikaj sformułowań ogólnych typu: „my”, „ludzie”, „oni”, czy bezosobowych jak: „trzeba”, „powinno się”, „należy”, „wiadomo”.
-
Staraj się mówić jednoznacznie, konkretnie i rzeczowo (trzymając się tematu spotkania), tak by odnosić swoją wypowiedź do siebie, a nie komentować przedmówcę.
-
Unikaj dyskusji, krytyki, polemik, osądzania czy moralizowania, ale staraj się dzielić własnym doświadczeniem duchowym.
-
Nie bój się chwil dłuższego milczenia - dla kogoś mogą one być potrzebne do modlitwy, przemyślenia problemu, oceny siebie, podjęcia decyzji.
-
Staraj się wsłuchiwać w głos siostry czy brata przyjmując ich takimi, jakimi są. W ten sposób pomożesz jej (jemu) wypowiedzieć siebie.